Κύπρος ειδήσεις

Η κα Θεοχάρους απαιτεί να μην κρίνει κανένας τις πολιτικές της επιλογές επειδή -κατά την ίδια και τα στελέχη της νεοσύστατης Κίνησης Αλληλεγγύη- στο βιογραφικό της καταγράφεται ένα πλούσιο φιλανθρωπικό έργο, πράγμα, που την καθιστά ηθικά ανώτερη των υπολοίπων που έχουν την αυθάδεια να την κρίνουν. Η λογική τους προσομοιάζει με τη λογική άλλων παρομοίων περιπτώσεων του δημόσιου βίου της χώρας οι οποίοι με το που κατηγορήθηκαν για απάτη, αμέσως κρύφτηκαν στο καταφύγιο του πατριωτισμού τους, στη συμμετοχή τους στους εθνικούς αγώνες της χώρας και στην πολύχρονη κοινωνική τους προσφορά. Η κα Θεοχάρους θεωρεί ότι κανένας πολίτης, πολιτικός ή δημοσιογράφος δεν έχει το ηθικό ανάστημα για να δικαιούται να την κρίνει. Ότι το φιλανθρωπικό της έργο είναι υπεραρκετό για να της διασφαλίσει μία πολιτική πορεία στο απυρόβλητο. Όσοι ενστερνίζονται βεβαίως την πιο πάνω άποψη μπορούν να σκύψουν υποτακτικά το κεφάλι να αφαιρέσουν κάθε κριτική διάθεση από μέσα τους και να πορευτούν αλληλέγγυα δίπλα τ

Ασχολήθηκα πολλές φορές μαζί σου. Κι εγώ και καμπόσοι άλλοι. Τις πλείστες φορές έτσι για την τρολιά. Για την πλάκα.  Για τις απόψεις σου επί παντός επιστητού. Για τότε που μπούκαρες στην Παναγιά και τίναξες το παγκάρι στον αέρα. Για τις επενδύσεις σου. Για τα ξενοδοχεία σου. Για τον Ούγγρο και τα δις στη Γεροσκήπου. Για όλα αυτά. Γραφικός. Αστείος. Ενίοτε και γελοίος. Αμ δε. Επικίνδυνος είσαι. Και φασίστας. Δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά. Ήταν οι «κρυστάλλινες τους απόψεις». Ήταν τα «καλά παιδιά». Και ήρθε και το κερασάκι. «Η ικανοποίηση από την είσοδο του ΕΛΑΜ στη Βουλή. Για να ακούγονται κι άλλες φωνές». Μα γιατί; Άμα θέλαμε να ακούσουμε κανά φασίστα σε ακούγαμε εσένα; Χρειαζόμασταν λες και το ΕΛΑΜ; Και τι σε ικανοποίησε ακριβώς; Το ότι είναι ένα παράρτημα της Χρυσής Αυγής; Link της οποίας μπορείς να βρεις και στη σελίδα τους; Σε ικανοποιούν οι απόψεις τους σε ότι έχει να κάνει με τον άνθρωπο; Με το συνάνθρωπο μας;  Με το μετανάστη; Τον πρόσφυγα; Τον κατατρεγμένο;

Η Κυπριακή δημοκρατία βιώνει μια σημαντικότατη πολιτική κρίση που φυσικά δεν προέκυψε από την μια μέρα στην άλλη. Η πολιτική λιτότητας, η εξαθλίωση μεγάλης μερίδας των πολιτών, συμπεριλαμβανομένων και των νέων,  η ανικανότητα των κυπριακών κομμάτων να επικοινωνήσουν αποτελεσματικά με τις ευπαθείς ομάδες του εκλογικού σώματος και να προτείνουν πειστικές λύσεις, είναι μόνο κάποια από τα συστατικά αυτής της κρίσης. Στο πλαίσιο της Κυπριακής ιστορίας ο άκρατος εθνικισμός, αλά ΕΛΑΜ, δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Αντιθέτως, τροφοδοτείται εδώ και χρόνια από τον ρατσισμό, τον μισογυνισμό, την ομοφοβία, τον μιλιταρισμό και την ‘φονταμενταλιστική’ θρησκεία και υποθάλπεται ενεργά από το Κυπριακό κράτος. Συνεπώς, έχει γίνει μέρος του DNA του μοντέρνου Κυπριακού κράτους που αναπαράγεται μέσω του άκρως δυσλειτουργικού (ως και εγκληματικού) συστήματος Παιδείας που ακόμα, εν έτη 2016(!), υπόκειται στην βούληση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αν και οι ιστορικές αναλύσεις είναι σαφώς απαραίτητε

ή Γιατί ΑΚΕΛ... Και αυτός που δεν ψηφίζει, ψηφίζει τελικά με τον τρόπο του. Η δική του απουσία δίνει δύναμη σε άλλους. Απλά μαθηματικά: αν σε ένα σύνολο 100 ατόμων, υποθέσουμε ότι υπάρχουν 30 εν δυνάμει ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες Δυνάμεις και οι 10 δεν πάνε να ψηφίσουν, αλλά ψηφίσουν όλοι οι άλλοι, αυτόματα όλοι οι υπόλοιποι λαμβάνουν ψηλότερο ποσοστό. «Ψηφίζονται» έμμεσα από την αποχή. Σε δύο μέρες ανοίγουν οι κάλπες για μια κρίσιμη εκλογική μάχη που θα κρίνει πολλά. Θα κρίνει πολλά για το μέλλον του τόπου και καθενός από εμάς ξεχωριστά. Το «εν με κόφτει εμέναν…», για λόγους που δεν είναι της ώρας να αναλυθούν, γίνεται προσπάθεια να γίνει σήμερα «μόδα», ως μια «πολιτικά ορθή» (politically correct) θέση. Ως η πιο κοινωνικά αποδεκτή θέση. Αυτή η «μόδα» λοιπόν πλήττει πρώτα και κύρια τον ίδιο τον πολίτη και κατ' επέκταση τη Δημοκρατία. Αυτή η στάση δεν είναι κάτι νέο. Απασχόλησε και στο παρελθόν τις κοινωνίες. Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ είχε χαρακτηριστικά γράψει, εν μ

Είμαι σίγουρος ότι νιώθεις απογοήτευση. Βιώνεις καταστάσεις που δεν περίμενες να ζήσεις ποτέ. Το σπίτι που δεν μπόρεσες να κτίσεις ή που κατάφερες να το κτίσεις με χίλια ζόρια και σε τρέχει η τράπεζα, τα όνειρα σου να εργαστείς που έμειναν ξεκρέμμαστα, ο εργοδότης που σε αναγκάζει να δουλεύεις έχοντας στον τοίχο το ημερολόγιο του μεσαίωνα σε γεμίζουν με πίκρα. Βλέπεις τους γονιούς σου που έκαναν δυο δουλείες για να μπορέσουν να σε μεγαλώσουν, που στερήθηκαν για σένα πολλά, που ήθελαν να σε δουν να μεγαλουργείς και νιώθεις μαχαιριές στο στήθος γιατί τους βλέπεις να πληγώνονται για όσα ζεις. Ίσως ακόμα να έχεις δει την οικογένεια σου να διαλύεται, να μεγαλώνεις μόνος σου τα παιδία σου, ίσως οι δυσκολίες να σε έχουν απομακρύνει από τον άνθρωπο που αγάπησες και έκανες όνειρα μαζί του. Μπορεί τα αδέρφια σου να έχουν φύγει για άλλες πολιτείες για να βρουν δουλεία ή να έφυγαν για σπουδές και να μην έχουν επιστρέψει, μπορεί ακόμα εσύ ή κάποιος δικός σου να ξεκίνησες σπουδές και να τις άφ

Η χώρα μας είναι σήμερα θεατής, αυτού που από καιρό γνώριζε, της ανεπάρκειας του πολιτικού μας συστήματος. Ένα πολιτικό σύστημα, στην ουσία ένας μηχανισμός διαχείρισης της εξουσίας, το οποίο επέτρεψε και σε μεγάλο βαθμό προετοίμασετις μεγάλες καταστροφές που έπληξαν τον τόπο μας. Ταυτόχρονα, τα κόμματα, ως συνήθως, αναλώνονται σε μια σειρά απεγνωσμένων αλληλοκατηγοριών, που ουσιαστικά συνιστούν μια ομολογία ότι «μαζί τα καταστρέψαμε». Ομολογία όμως που δεν είναι ειλικρινής αλλά μία δημαγωγική διέξοδος, η οποία μοιάζει με ενόχους που υπερασπίζονται τον εαυτό τους υποδεικνύοντας άλλους ενόχους. Σε αυτή την θλιβερή και δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας έχουμε επιλογές βελτίωσης; Χρειάζεται αλλαγή και μεταρρύθμιση. Χρειάζεται εξέλιξη των πραγμάτων. Η επιλογή που βλέπουμε να υιοθετείται συστηματικά από τους πολίτες είναι αυτή της απαξίωσης και της αποχής από τα πολιτικά δρώμενα, κάτι που νομοτελειακάδιευκολύνει τη διαιώνιση των παθολογιών του πολιτικού συστή

Απομένουν λίγες μέρες μέχρι τις εκλογές.   Το δίλημμα είναι ξεκάθαρο μπροστά μας, χωρίς ταλαντεύσεις και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Επιλέγουμε την σταθερή προοπτική. Δεν επιτρέπουμε οι θυσίες των πολιτών να πάνε χαμένες. Δεν επιτρέπουμε πισωγυρίσματα. Δεν ρισκάρουμε. Δεν ξεχνάμε τι καθεστώς και τι κράτος παρέλαβε αυτή η κυβέρνηση. Ανέλαβε να ανατρέψει τα δεδομένα με σοβαρότητα, με συνέπεια, με ευθύνη και πατριωτικό ρεαλισμό. Αυτόν τον πατριωτικό ρεαλισμό κρατώ και εγώ μέσα μου, τον πατριωτικό ρεαλισμό που μας δίδαξε ο πατριάρχης της παράταξης μας Γλαύκος Κληρίδης, ο πολιτικός που δεν δείλιασε να διατυπώνει πάντα ελεύθερα την άποψη του, ο πολιτικός που μας δίδαξε να υπηρετούμε το ωφέλιμο για την πατρίδα μας όχι κατά ανάγκη το αρεστό. Σήμερα ο Νίκος Αναστασιάδης ακολουθεί τα βήματα του δίνοντας στη χώρα μας την θέση που της αξίζει στον πολιτικό, ευρωπαϊκό και διεθνή χάρτη. Οφείλουμε λοιπόν να διαδώσουμε το κάλεσμα συστράτευσης παντού, σε γειτονιές, χώρους δουλειάς, σπί

Όλη την εβδομάδα, σκεφτόμουν αν θα στείλω σήμερα άρθρο στην εφημερίδα, το οποίο αναπόφευκτα θα ήταν «εκλογικό».  Δεν το έπραξα. Ούτε θα πω δημοσίως το τι θα κάνω την Κυριακή. Ωστόσο, θα ξεκαθαρίσω πως προσωπικά, δεν θέλω διεύρυνση της Βουλής. Μου φαίνεται επιεικώς θλιβερό να μπουν στη Βουλή των Αντιπροσώπων όλοι αυτοί που στα μάτια μου φαντάζουν κωμικοτραγικοί καθώς καταγγέλλουν μανιωδώς το «κατεστημένο» ενώ είναι για δεκαετίες οργανικό και εξαιρετικά ωφελημένο μέρος του. Μου φαίνεται επιεικώς θλιβερό να μπουν στη Βουλή των Αντιπροσώπων όλοι αυτοί που με «αλληλέγγυες συμμαχίες» καπηλεύονται αισχρά τον πατριωτισμό των πολιτών και ψεύδονται ασύστολα και συστηματικά λέγοντας απίστευτα πράγματα μόνο και μόνο για να αποκτήσουν ένα μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας. Με ενοχλεί ακόμα περισσότερο, το γεγονός πως δεν πιστεύουν σε τίποτα από όσα λένε. Όπως ας πούμε, όταν το 2013 πουλούσαν εντός ολίγων μηνών το φυσικό αέριο της Αφροδίτης που ακόμα δεν είχε καν εκτιμηθεί. Είναι πολ

Ημέρα βουλευτικών εκλογών σήμερα και μαζί με τα κόμματα και τους υποψηφίους θα κριθεί και η αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων. Οι δημοσκοπήσεις είναι δημιούργημα του 20ου αιώνα και πατέρας τους θεωρείται ο George Gallup τη δεκαετία του 1930 στις ΗΠΑ. Στον ελλαδικό και κυπριακό χώρο οι δημοσκοπήσεις γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής ζωής και του δημόσιου χώρου από τη δεκαετία του 1990, εξέλιξη συνδεδεμένη με τη λειτουργία ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών. Από τις διάφορες μεταβλητές που μετρούνται σε μια δημοσκόπηση, η πιο κρίσιμη είναι η «πρόθεση ψήφου» καθώς είναι και η μόνη που θα δοκιμαστεί στην εκλογική πραγματικότητα.  Η πρόβλεψη του εκλογικού αποτελέσματος έχει εξελιχθεί σε εξειδικευμένο επιστημονικό κλάδο, αντίστοιχο με άλλους κλάδους της επιστήμης που επιχειρούν να προβλέψουν φυσικά, οικονομικά, κοινωνικά και άλλα φαινόμενα.  Κατά κανόνα σε κάθε πρόβλεψη εκλογικού αποτελέσματος υπάρχει περιθώριο σφάλματος. Εξαιτίας αυτού, εκείνο για το οποίο μια δημοσκόπηση μπορεί να

Η υποχώρηση της εκλογικής επιρροής του Δημοκρατικού Συναγερμού στο 30.7%, με απώλεια 3,5 περίπου ποσοστιαίων μονάδων, 30 χιλιάδων ψήφων και 2 εδρών σίγουρα δεν είναι επιτυχία. Είναι μια εκλογική αποτυχία η οποία σχετίζεται περισσότερο με τον σχεδιασμό και  τη διαχείριση της προεκλογικής προσπάθειας παρά με τις βασικές πολιτικές επιλογές της παράταξης. Το κόμμα ωστόσο έδειξε να διαθέτει αντοχές και βαθιές ρίζες σε πλατιά στρώματα της κοινωνίας. Υπήρξαν σφάλματα και ελλείμματα που διορθώνονται, στο βαθμό που θα γίνουν αντιληπτά και παραδεκτά. Υπάρχουν και μερικά άλλα ζητήματα που δεν καλύπτονται από το παρόν κείμενο, ίσως σε επόμενο.      Η απόφαση για δίμηνη καθυστέρηση της έναρξης της οργανωμένης προσπάθειας απεδείχθη λανθασμένη αφού έδωσε χρόνο σε άλλους σχηματισμούς να ‘ψαρεύουν’ ανενόχλητοι. Προβληματική υπήρξε και η αναζήτηση υποψηφίων στον πέραν του παραδοσιακού χώρου της Δεξιάς, με αποτέλεσμα τον περιορισμό του εύρους  του ακροατηρίου.    Σοβαρό πλήγμα επέφερε το φι